На працягу многіх стагоддзяў людзі карысталіся толькі прыроднымі валокнамі. Такімі, як лён, бавоўна, шоўк, поўсць. З іх выпрацоўвалі тканіны і шылі адзенне, рабілі іншыя, неабходныя ў гаспадарчай дзейнасці чалавека, рэчы. Напрыклад, ліны і ветразі для марскога флота. Натуральныя валокны ўжываліся спачатку ў рамёствах, а са з'яўленнем фабрык і заводаў - у прамысловасці.

Насельніцтва зямнога шара ўвесь час расце і цяпер на Зямлі жыве больш за шэсць мільярдаў людзей. Натуральна, такой колькасці людзей ужо не хапае прыродных валокнаў. У сувязі з бурным развіццём прамысловасці павялічваецца дэфіцыт натуральных валокнаў, ды і іх уласцівасці ўжо не маглі поўнасцю задаволіць чалавека. Развіццё цывілізацыі патрабавала таксама валокнаў, якія не баяліся б не толькі вады, але і агню, маглі б вытрымаць каласальныя механічныя нагрузкі і, у той жа час, былі б лёгкімі, а тканіны з іх прыгожымі і цёплымі. Так узнікла патрэбнасць у стварэнні штучных валокнаў.

Цяпер хімічная прамысловасць выпускае хімічныя валокны з такімі параметрамі. Першыя спробы стварэння штучных валокнаў і нітак, аналагічных па ўласцівасці натуральнага шоўку, рабіліся даўно. Упершыню прапанова аб магчымасці атрымання штучных валокнаў была выказана англійскім фізікам Робертам Гукам у 1665 годзе. Праз 70 гадоў аналагічную ідэю выказаў французскі фізік Рэамюр. Спробы ж практычнага ажыццяўлення гэтых ідэй пачаліся толькі ў сярэдзіне XIX стагоддзі. Першы патэнт на атрыманне штучных валокнаў атрымаў Аўдэмарс з Англіі ў 1853 годзе. Але толькі праз 30 гадоў, у 1883 годзе, была атрымана першая хімічная нітка ангельцам Свен. Нітку назвалі штучнымі шоўкам.  

У 1885 годзе на прамысловай выставе ў Лондане былі паказаны покрывы і сурвэткі са штучных валокнаў, створаных Свенам. У 1891 годзе ў Безансоне (Францыя) быў пушчаны першы ў свеце завод штучных валокнаў, які выпрацоўваў так званы нітрашэль. Першае штучнае валакно было атрымана з нітрату цэлюлозы (яго прамысловая вытворчасць была арганізавана ў Францыі ў тым жа 1891 г.). У 1896 годзе ў Германіі была створана вытворчасць гідратцэлюлозных меднааміячных валокнаў, у 1905 годзе ў Кавентры (Вялікабрытанія) – віскозная. Першы ж завод у Расіі даў першую прадукцыю віскознага валакна ў 1909 годзе. Ён быў пабудаваны ў Мыцішчах каля Масквы. Да 1918-1920 гадам адносіцца распрацоўка спосабу вытворчасці ацэтатных валокнаў.

Першае сінтэтычнае валакно - полівінілхларыднае - было выпушчана ў 1932 годзе ў Германіі, а ў 1940 годзе арганізавана вытворчасць поликапромиднага валакна. У 50-60-х гадах у розных краінах свету была асвоена прамысловая вытворчасць поліакрыланітрыльных, поліэфірных, поліалефінавых і іншых сінтэтычных валокнаў. Пачатак жа ў СССР шматтоннай вытворчасці хімічных валокнаў у СССР ставіцца да 1930 году, калі ў Ленінградзе была пушчана фабрыка віскозных валокнаў. Прамысловая вытворчасць першага айчыннага сінтэтычнага валакна была арганізавана ў канцы 40-х гадоў. Без хімічных валокнаў, валокнаў з высокімі спажывецкімі і эксплуатацыйнымі ўласцівасцямі, немагчыма, з аднаго боку, задаволіць якія растуць запатрабаванні розных галін народнай гаспадаркі, з іншай – патрэбы насельніцтва ў разнастайных прадметах побыту і тэхнічных вырабах.

Першынец беларускага капрону - Гродзенскі завод сінтэтычнага валакна - датай нараджэння лічыць 10 студзеня 1978 года. Але гісторыя прадпрыемства пачалася на 7 гадоў раней - 12 жніўня 1971 года сумеснай Пастановай ЦК КПСС і Савета Міністраў СССР за №565. Называлася гэтая Пастанова «Аб мерах па развіцці прамысловасці хімічных валокнаў і сыравіны для іх у 1971-1975 гадах». Менавіта Пастанова абавязвала Міністэрства хімічнай прамысловасці СССР пачаць у канцы 1971 года будаўніцтва ў Гродне завода сінтэтычнага валакна.

Міністрам хімічнай прамысловасці быў зацверджаны Загад №697 ад 03.11.1971 г. "Аб стварэнні дырэкцыі прадпрыемстваў Усесаюзнага дзяржаўнага гаспадарчага разліку аб'яднання прамысловасці хімічных валокнаў у г. Барнавуле, г. Гродна і ў раёне г. Заазёрны". Пасля чаго арганізавана дырэкцыя прадпрыемства Гродзенскага завода сінтэтычнага валакна, якое будуецца ў г. Гродна Беларускай ССР. Штат у колькасці 10 чалавек з месячным фондам заработнай платы 1500 руб. з 01.11.1971 г.: дырэктар, намеснік дырэктара, галоўны бухгалтар, старшы інжынер геадэзіст, інжынер па тэхнічнай дакументацыі, старшы эканаміст, старшы інжынер па падрыхтоўцы кадраў, старэйшая машыністка, прыбіральшчыца, шафёр.

 

У кастрычніку 1971 г. Дзяржаўная камісія выбрала пляцоўку пад будучы завод. Пляцоўка знаходзілася на паўднёвым захадзе, за гарадской рысай, да будаўніцтва завода гэтыя палі належалі прыгараднаму саўгасу "Птушкафабрыка". Генеральным праекціроўшчыкам ГЗСВ стаў Кіеўскі філіял Дзяржаўнага праектнага інстытута праектавання прадпрыемстваў па вытворчасці штучных валокнаў (ГІПРОІЎ). Пляцоўка пад будаўніцтва новага завода была зацверджана Міністэрствам хімічнай прамысловасці СССР 12 кастрычніка 1971 года.

11 снежня 1971 года была выкапана першая траншэя пад фундамент будучага завода. Непасрэднае будаўніцтва ажыццяўляла БУ-1888 Будтрэста № 11. Першую брыгаду будаўнікоў узначаліў брыгадзір Юльян Варабей. Менавіта гэтая брыгада паклала першы камень у падмурак завода, які будуецца. Чаму менавіта ў Гродне ЦК КПСС і Урад СССР вырашыў будаваць завод сінтэтычнага валакна?! Па-першае, побач была крыніца сыравіны - капралактам - для вытворчасці сінтэтычных валокнаў - гэта ВА "Азот", па-другое, наяўнасць у г. Гродна высокакваліфікаваных працоўных рэсурсаў, па-трэцяе, г. Гродна - буйны транспартны вузел, і нарэшце - у Бабруйску знаходзіўся буйны спажывец прадукцыі, якая вырабляецца з сінтэтычнага валакна, а менавіта, шыннага корду, Бабруйскі шынны камбінат. Усе гэтыя чатыры прычыны і паслужылі падставай для будаўніцтва ў Гродне завода сінтэтычных валокнаў. Заводаўпраўленне завода, які будуецца, першапачаткова размясцілася ў жылым доме па адрасе: вул. Сыракомлі, дом 4.

17 снежня 1971 года на працу быў прыняты першы работнік у якасці загадчыка архівам Іван Рыгоравіч Глебаў. 2 студзеня 1972 года на працу на завод, які будуецца, прыйшла першая камсамолка Ірына Мурашова на пасаду машыністкі, якая пазней, да выхаду на заслужаны адпачынак, працавала інжынерам аддзела комплектацыі абсталявання. 17 сакавіка 1972 года бюро Гродзенскага гаркома камсамола прыняла Пастаноўу аб стварэнні камсамольскай арганізацыі на заводе сінтэтычнага валокна, які будуецца. Першым сакратаром камсамольскай арганізацыяй ГЗСВ была абрана Шпадарук Зінаіда Міхайлаўна. У камсамольскай арганізацыі лічылася 6 чалавек.

20 ліпеня 1972 года бюро ЦК ЛКОМБ аб'явіла будаўніцтва ГЗСВ ударнай камсамольскай будоўляй. Яе статус заключаўся ў тым, што на будоўлю ехалі камсамольцы з усёй Рэспублікі. 18 мая 1972 года Гродзенскае тэлебачанне ўзяло шэфства над заводам, які будуецца. У першую чаргу сталі ўзводзіць блок дапаможных рамонтных цэхаў. У снежні 1974 гады зарабілі такія цэхі, як рамонтна-будаўнічы цэх, механічны цэх, цэх электразабеспячэння. У кастрычніку 1974 года на Гродзенскім заводзе сінтэтычнага валакна праведзены вытворчыя выпрабаванні ўстаноўкі АНП-500 па атрыманні поліаміду (полікапрааміду). Атрыманы поліамід адпавядаў нарматыўным дакументам па якасці, і было прынята рашэнне (загад па ГЗСВ нумар 47 ад 26Л2, 1974 года) аб перапрацоўцы яго ў тавары народнага спажывання, для чаго была зманціравана машына ПП-600І з шасці прадзільных месцаў.

На падставе загада Міністэрства хімічнай прамысловасці СССР за № 919 ад 26.12.1974 г. была прынята пастанова - лічыць адкрыццё асноўнай дзейнасці Гродзенскага завода сінтэтычнага валакна 1 студзеня 1975 года. 26 сакавіка 1975 года за № 13 быў выдадзены загад па Гродзенскім заводзе сінтэтычнага валакна "Аб адкрыцці асноўнай дзейнасці па ГЗСВ" з мэтай выканання вытворчага плана 1975 года, і дакладнасць узаемадзеяння паміж службамі завода. За першае паўгоддзе 1975 года выпушчана смалы поліаміднай першаснай (поліаміду) 128 тон пры плане 98 тон, што склала 130,8%. У лютым 1977 гады даў першую прадукцыю цэх тавараў народнага спажывання. Праектам быў прадугледжаны выпуск хімічных валокнаў і нітак пасля ўводу ў эксплуатацыю першай чаргі ГЗСВ у аб'ёме 40 тыс. тон у год. З іх 15,5 тыс. тон - для корда і тэхнічных вырабаў і 24,5 тыс. тон капронавага тэкстураванага жгутавага валакна дывановага асартыменту. 27 снежня 1977 года Дзяржаўная камісія падпісала акт аб прыёме ў эксплуатацыю першай чаргі Гродзенскага завода сінтэтычнага валакна.  
10 студзеня 1978 года была атрымана першая капронавая нітку.

1. Снежань 1978 уведзена магутнасць 2,5тыс. тон у год нітак для корда і тэхнічных вырабаў.
2. Снежань 1979 года - уведзена магутнасць 9,5 тыс. тон у год ніткі капронава - жгутавай дывановага асартыменту.
3. Снежань 1980 - уведзена магутнасць 9,0тыс. тон у год жгутавай афарбаванай тканіны.
4. Снежань 1981 - уведзена апошняя магутнасць першай чаргі ГЗСВ 6,0тыс. тон у год жгутавай афарбаванай ніткі. Асноўныя цэхі першай чаргі: прадзільны цэх №1, прадзільны цэх №2, ткацкі цэх, цэх кордных круток, цэх гарачай выцяжкі корда, цэх гарачай выцяжкі жгута, цэх сартавання і ўпакоўкі.

Для вытворчасці поліаміду быў пабудаваны хімічны цэх. 23 лістапада 1981 г. ён даў першую прадукцыю. За ўдарную працу на будаўніцтве і пуску завода з 1971 года па 1981 год 46 чалавек Гродзенскага завода сінтэтычнага валакна былі ўзнагароджаны ордэнамі і медалямі СССР. Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР ад 15 снежня 1982 года за № 2547-10 Гродзенскаму заводу сінтэтычнага валакна было прысвоена ганаровае званне "Гродзенскі завод сінтэтычнага валакна імя 60-годдзя СССР".
  
У пачатку студзеня 1983 года першая чарга для лепшага кіравання вытворчымі працэсамі была падзелена на дзве вытворчасці: вытворчасць корда і вытворчасць жгута. У сувязі з гэтым 31 студзеня 1983 года загадам за № 64 МХП СССР ГЗСВ быў пераўтвораны ў аб'яднанне і стаў называцца Гродзенскім вытворчым аб'яднаннем "Хімвалакно" імя 60-годдзя ўтварэння СССР.

У снежні 1983 года спецыяльна для цэха кантрольна-вымяральных прыбораў і аўтаматыкі (цэх КИПиА) і цэнтральнай завадской лабараторыі (ЦЗЛ) быў пабудаваны асобны будынак. 28 сьнежня 1989 г. была ўведзена ў эксплуатацыю другая чарга, магутнасцю 8тыс. тон звыштрывалай корднай тканіны. Асноўныя цэхі другой чаргі: прадзільны цэх №3, цэх гарачай выцяжкі корда №2, круцільна-ткацкі цэх.

З 11 красавіка 1984 года па 4 мая 1999 года генеральным дырэктарам ДВА "Хімвалакно" быў АНАТОЛІЙ СЕМЕНОВІЧ СЕМЕНАЎ. Сваю працоўную дзейнасць пачынаў на Омскім заводзе сінтэтычнага каучуку. У 1964 годзе пераехаў працаваць на Светлагорскі завод штучнага валакна, дзе займаў шэраг кіруючых пасад. У жніўні 1978 года быў накіраваны загадам Міністэрства хімічнай прамысловасці СССР на працу галоўным інжынерам Сакальскага завода "Хімвалакно". З красавіка 1984 года - дырэктар Гродзенскага ВА "Хімвалакно", а з 1991 па 1999 года - генеральны дырэктар ДВА "Хімвалакно". Кандыдат тэхнічных навук, у красавіку 1997 года абраны Ганаровым акадэмікам політэхнічнай акадэміі Рэспублікі Беларусь. У 1970 годзе ўзнагароджаны медалём "За доблесную працу". 15 гадоў працоўнай біяграфіі Анатоля Сямёнавіча былі пражытыя з "Гродна Хімвалакно".

Пастановай Вярхоўнага Савета БССР ад 25 жніўня 1991 года за № 436 "Аб забеспячэнні палітычнай і эканамічнай незалежнасці" Гродзенскае вытворчае аб'яднанне "Хімвалакно" перайшло з уласнасці Міністэрства хімічнай прамысловасці СССР ва ўласнасць БССР, а пазней - ва ўласнасць Рэспублікі Беларусь. Пастановай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 24 сакавіка 1994 года за нумар 186 "Аб стварэнні Беларускага дзяржаўнага канцэрна па вытворчасці хімічнай і нафтахімічнай прадукцыі (Белнафтахім)" РУП ДВА "Хімвалакно" ўваходзіць у склад вышэйназванага канцэрна. У першым квартале 1996 года ўведзена ў эксплуатацыю ўстаноўка полімерызацыі поліаміду - 6 фірмы "Цымер" прадукцыйнасцю 43 т/суткі і ўстаноўка сумешчанага фармавання, выцягвання і намоткі прадукцыйнасцю 10 т/суткі.

У 1994 годзе за выпуск канкурэнтаздольнай прадукцыі РУП ДВА "Хімвалакно" ўдастоена прыза "Залаты Глобус", які аб'яднанню прысудзіла міжнародная арганізацыя, створаная па ініцыятыве прыватнага бізнесу ЗША. 3 красавіка 1995 г. у Мадрыдзе (Іспанія) адбылося святкаванне 20-годдзя Еўрапейскай Канвенцыі. "Залатая Зорка" - вышэйшая ўзнагарода гэтай міжнароднай арганізацыі - была ўручана РУП ДВА "Хімвалакно" за прадукцыю высокай якасці і канкурэнтаздольную на сусветным рынку. Фірмы 106 краін дабіваліся атрымання гэтай вельмі прэстыжнай міжнароднай узнагароды. 

З 4 мая 1999 года па 23 снежня 2005 года прадпрыемствам кіраваў генеральны дырэктар ВІКТАР МІХАЙЛАВІЧ ПІНЧУК. Нарадзіўся 4 жніўня 1950 года ва Украіне. У 1972 годзе скончыў Кіеўскі політэхнічны інстытут. Сваю працоўную дзейнасць Віктар Міхайлавіч звязаў з хімічнай прамысловасцю. Працаваў на Светлагорскім заводзе поліэфірнай і тэкстыльнай ніткі, дзе прайшоў шлях ад інжынера-канструктара да дырэктара прадпрыемства.  У 1999 годзе быў запрошаны на працу ў Гродна і ўзначаліў адкрытае акцыянернае таварыства "Гродна Хімвалакно".

Рашэннем Гродзенскага абласнога выканаўчага камітэта ад 1 ліпеня 2004 года № 353 імя генеральнага дырэктара ААТ "Гродна Хімвалакно" Віктара Міхайлавіча Пінчука занесена ў Кнігу Славы Гродзенскай вобласці "За дасягненне высокіх вытворчых паказчыкаў, павышэнне якасці, укараненне ў вытворчасць сучаснага абсталявання і асваенне новых відаў" . Пінчук В.М. быў узнагароджаны медалём "За працоўныя адрозненні". 30 ліпеня 2000 года Гродзенскае вытворчае аб'яднанне "Хімвалакно" перайменавана ў Рэспубліканскае унітарнае прадпрыемства "Гродзенскае вытворчае аб'яднанне "Хімвалакно".

28 лістапада 2000 года Расійскі Марскі Рэгістр Суднаходства (член міжнароднай асацыяцыі класіфікацыйных таварыстваў) пасля дбайнай праверкі прыйшоў да высновы, што РУП "ДВА Хімвалакно" адпавядае стандарту ІСО 9001:1994, а таксама Расійскаму стандарту "Р". 2001 год - РУП "ДВА Хімвалакно" - лаўрэат прэміі ўрада Рэспублікі Беларусь "За дасягненні ў галіне якасці". 2002 год - РУП "ДВА Хімвалакно" пераўтворана ў Адкрытае акцыянернае таварыства "Гродна Хімвалакно". 2004 год - ААТ "Гродна Хімвалакно" пацвердзіла званне лаўрэата прэміі ўрада Рэспублікі Беларусь "За дасягненні ў галіне якасці".

28 снежня 2005 года Указам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Хімвалакно» быў прызначаны КАНСТАНЦІН Паўлавіч Маянаў. Канстанцін Паўлавіч нарадзіўся 28 кастрычніка 1961 года ў г. Клінцы Бранскай вобласці. У 1978 годзе скончыў сярэднюю школу ў Чарнiгаве і паступіў у Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт на эканамічны факультэт. Пасля заканчэння ўніверсітэта ў 1983 годзе быў накіраваны на працу на Гродзенскае вытворчае аб'яднанне «Хімвалакно». Са жніўня 1983 года па снежань 1990 года працаваў інжынерам, інжынерам па нарміраванні, старшым інжынерам-арганізатарам, начальнікам аддзела арганізацыі працы і заработнай платы. Са студзеня 1991 года па красавік 1994 года працаваў намеснікам дырэктара малога прадпрыемства "Змена". З красавіка 1994 па снежань 2005 года - намеснік генеральнага дырэктара па эканоміцы і інвесціраванню РУП "ДВА "Хімвалакно".

Нарадзіўся 13 кастрычніка 1964 года ў г. Ноўгарад-Северскі Чарнігаўскай вобласці ў сям'і працоўных. У 1989 годзе скончыў тэхналагічны факультэт Кіеўскага політэхнічнага інстытута. У перыяд вучобы ў інстытуце праходзіў службу ва Узброеных Сілах СССР у ГДР. Пасля заканчэння інстытута атрымаў накіраванне на Гродзенскае вытворчае аб'яднанне "Хімвалакно" (цяпер — філіял "Завод Хімвалакно" ААТ "Гродна Азот"), дзе ў розныя гады працаваў інжынерам, інжынерам-канструктарам, вядучым інжынерам, намеснікам галоўнага механіка, начальнікам аддзела, начальнікам камерцыйнага упраўлення, намеснікам дырэктара па камерцыйных і эканамічных пытаннях. З кастрычніка 2014 года па верасень 2017 года - намеснік старшыні канцэрна "Белнафтахім". 21 верасня 2017 года назначаны генеральным дырэктарам ААТ "Гродна Азот". З'яўляецца дэпутатам Гродзенскага абласнога Савета дэпутатаў.

 

З 15 жніўня 2015 года па 4 красавіка 2021 года намеснікам генеральнага дырэктара - дырэктарам філіяла «Завод Хімвалакно» ААТ «Гродна Азот» працаваў ВІТАЛІЙ ЁНАСАВІЧ РУДЗІНСКАС. Скончыў Саратаўскую вышэйшую ваенную інжынерную вучэльню хімічнай абароны па спецыяльнасці «Хімія і тэхналогія арганічнага сінтэзу». Віталь Іанасавіч Рудзінскас пачынаў свой працоўны шлях на прадпрыемстве ў 1993 годзе аператарам агрэгата фармавання, выцяжкі, тэкстуравання і намотвання цэха гарачай выцяжкі. З 1993 года па 2003 год працаваў начальнікам змены, начальнікам участка, быў кіраўніком ткацкага цэха, круцільна-ткацкага цэха №1, прадзільнага цэха №1. У чэрвені 2010 года ўзначаліў упраўленне тэхнічнага развіцця.

У жніўні 2014 года ўзнагароджаны Ганаровай граматай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь. Віталь Іанасавіч Рудзінскас прызначаны на пасаду намесніка генеральнага дырэктара - дырэктара вытворча-тэхналагічнага комплексу "Хімвалакно" ААТ "Гродна Азот" 1 лютага 2015 года.

    Віталь Іанасовіч каардынаваў работу вытворча-тэхналагічнага комплексу па фарміраванні і рэалізацыі інавацыйных праектаў, асноўнай мэтай якіх з'яўлялася павелічэнне вытворчых магутнасцей, эканомія энергарэсурсаў і зніжэнне энергаёмістасці прадукцыі. Пад яго кіраўніцтвам рэалізаваны найважнейшы па значнасці для прадпрыемства ў перыяд рэканструкцыі інвестыцыйны праект «Рэканструкцыя вытворчасці корднай і капронавай ніткі. Камплектная тэхналагічная ўстаноўка па вытворчасці грануляту поліаміду-6 для вырабу: ніткі тэхнічнага прызначэння для высокатрывалай корднай тканіны, кампазіцыйных матэрыялаў, ніткі BCF». Рэалізаваны і шэраг іншых праектаў. Гэта - "Павелічэнне магутнасці па вытворчасці ніткі жгутавай BCF" (2012 год), а таксама - праект "Камплектныя тэхналагічныя ўстаноўкі сумешчанага фармавання, выцягвання і намоткі поліамідных (ПА6) тэхнічных нітак", першы і другі пускавыя комплексы якога ўведзены ў эксплуатацыю ў перыяд з снежня 2012 года па май 2013 года.